جهت اطلاعات بیشتر در مورد قیمت سگ پودل با ما در ارتباط باشید و در ادامه با بخش چهارم مقاله سگ پودل و ویژگی های آن در خدمت شما عزیزان هستیم،
در صورتی که بخش سوم رو مطالعه نکردید برای گیرایی بهتر مقاله سگ پودل و ویژگی های آن بخش سوم را مطالعه کنید.
اگر پودل خود را لوس بار بیاورید و او را آموزش ندهید، روی سرتان خواهد نشست!
این اتفاق مخصوصا بین انواع کوچک این نژاد یعنی مینیاتوریها و اسباببازیها خیلی رایج است؛
اینها را بیشتر ناز و نوازش میکنیم و کمتر آموزش میدهیم. به سگتان رفتارهای مناسب را آموزش بدهید و محکم هم بایستید که آنها را به کار گیرد.
اینطوری یاد میگیرد که رییس شمایید و باید از شما اطلاعات کند.
آموزشهای مربوط به اطاعات از این جهت برای این سگهای ذاتا باهوش و بازیگوش لازم است که ذهن آنها را فعال نگه میدارد.
پودلی که مشغول فکر کردن و آموزش دیدن باشد، حوصلهاش هم سر نمیرود و در نتیجه دردسر هم نمیسازد.
پوشش پودل برای اینکه زیبا و سالم به نظر برسد، کلی اصول نگهداری لازم دارد.
بیشتر افراد ترجیح میدهند سگ خود را برای این جور کارها هر سه تا شش هفته به آرایشگاه حرفهای حیوان ببرند.
البته اگر میخواهید پول آن به جیب خودتان برود، میتوانید یاد بگیرید؛
ولی سختیهای خودش را دارد و زمان میبرد. چشم پودلها همیشه پر از اشک است؛
به همین دلیل ممکن است موهای اطراف چشمشان را کثیف کنند. روی همین حساب،
بد نیست هر روز با یک دستمال بدون الکل مخصوص حیوان یا یک پارچه آغشته به آب گرم، آن را تمیز کنید.
پودل یکی از قدیمیترین نژادهایی است که به طور خاص برای شکار مرغابی پرورش پیدا کرده است.
بیشتر تاریخنگاران میگویند ریشه این سگ را باید در آلمان یافت؛ اما شکل مستقل آن پودلی که الان میشناسیم در فرانسه پرورش یافته است.
خیلیها هم بر این باور هستند که این نژاد محصولی است از اختلاط نژادی سگهای آبی اسپانیایی، پرتغالی، فرانسوی، آلمانی، مجار و روسی.
تاریخنگاران دیگری هم معتقدند یکی از نیاکان پودل به بربتهای آفریقای شمالی برمیگردد
که به شبهجزیره ایبری صادر شده است. تازه از اینجا بود که پای این نژاد به گل یا گال رسید و برای اولین بار به واسطه تواناییهای شکاریاش مورد استفاده قرار گرفت.
یک باور عمومی دیگر هم هست که میگوید پودلها ریشه در سگهای گله آسیایی دارند. این سگها همراه با قوم گوت ژرمن و اوستروگوتها حرکت کردند
و در نهایت به سگ آبی آلمانی تبدیل شدند. نظریه دیگری هم میگوید ریشهی پودلها به آن سگهایی برمیگردد
که از استپهای آسیایی همراه با بربرهای غالبا شمال آفریقایی آمدند و نهایتا همراه با مورها در قرن هشتم راهشان را به پرتغال باز کردند.
اصل و نسبشان به هر کجا برسد، مهم این است که خیلی قدیمی هستند. تصاویر سگهایی شبیه پودلها قدمتی به اندازه نقاشیهای مصری و رومی دارد
و در مقبرههایی با قدمت اولین قرون پیش از میلاد مسیح هم دیده شدهاند. این نقاشیها و مجسمهها خیلی شبیه این مدلهای مدرنی هستند که امروز میشناسیم.
اغلب هم در حال جا به جایی تورهای بازی، مراقبت از سایر حیوانات و بیرون آوردن شکارها از مردابها هستند.
با اینکه بعضی میگویند گونههای مینیاتوری و اسباببازی پودل کمی بعد از استاندارد به وجود آمدهاند؛
اما بعضی دیگر میگویند تازه در قرن پانزدهم است که پرورشدهندگان به فکر تولید پودلهایی کوچکتر میافتند: اول مینیاتوریها و بعد اسباببازیها. چرا؟
برای خوشامد بورژوازی پاریس. مدلهای اسباببازی و مینیاتوری، از پیوند نژادی بین خود پودلهای کوچک به وجود آمدهاند؛ نه از پیوند با نژادهای دیگر.
فرانسویها از انواع بزرگتر مدل استاندارد برای شکار مرغابی و اردک و از انواع متوسط پودل مینیاتوری برای بو کشیدن و دنبال کردن قارچها در میان چوبها استفاده کردند.
از سوی دیگر، پودل اسباببازی هم، همنشینی با طبقه بازرگان و مرفه بود.
صاحبان پولدار این سگها در دوره رنسانس آنها را معمولا در آستینهای بزرگشان حمل میکردند؛ روی همین حساب نام خودمانی پودلها شد «سگهای آستینی».
این کولیها و افراد دائمالسفر بودند که فهمیدند پودلها در یک کار دیگر هم مهارت دارند: اینکه سگ سیرک باشند. پودلها را برای اجرای انواع حقهها آموزش دادند؛
به آنها لباسهای بامزه پوشاندند و پوشش بدنی آنها را برای جذابیت بیشتر روی صحنه آرایش کردند. پولدارها هم از همین جا یاد گرفتند که موهای پودل خود را کوتاه کنند؛ مدل بدهند و حتی رنگ کنند.
کنل کلاب که سازمانی حمایتی برای سگها در بریتانیا است، اولین نژاد پودل خود را در سال 1874 به ثبت رساند. خیلی معلوم نیست اولین بار کی پای پودل به ایالات متحده رسیده است.
فقط در این حد مشخص است که کنل کلاپ آمریکایی اولین پودل خود را در 1886 به ثبت رسانده.
کلاب پودل آمریکایی در سال 1896 تاسیس شد؛ کمی بعد هم از هم پاشید. اما باری دیگر در سال 1931 این کلاب تاسیس شد.
تا جنگ جهانی دوم، پودلها تقریبا در ایالات متحده کمیاب بودند. اما در میانه دهه 50، دیگر نه تنها که نایاب نبودند، که محبوبترین و مشهورترین نوع سگ در کشور هم شدند!
گفتیم پودل سه نوع دارد: اسباببازی، مینیاتوری و استاندارد. واضح است که نژاد این انواع با هم فرقی ندارند؛
فقط اندازههای متفاوتی دارند. پودل اسباببازی حدود 10 اینچ قد (حدود 26 سانتیمتر) و سه تا نه پوند (بین 1/5 تا 4/5 کیلوگرم) وزن دارد.
قد پودل مینیاتوری 11 تا 15 اینچ (حدود 28 تا 38 سانتیمتر) و وزن او بین 15 تا 17 پوند (از 6.80 تا 7.71 کیلوگرم) متغیر است.
اما پودل استاندارد حداقل 15 اینچ (38 سانتیمتر) است و تا 22 اینچ (55 سانتیمتر) هم میرسد؛
وزن نرها 45 تا 70 پوند (از 20 تا 31 کیلوگرم) و مادهها 45 تا 60 پوند (20 تا 27 کیلوگرم) تخمین زده میشود.
عاشقان پودل خلق و خوی او را معمولا با چهار کلمه توصیف میکنند: باهوش، با محبت و مهربان، وفادار و شیطان.
طرفدارانش پودل را اینطور میشناسند: «پودل یه چیز دیگهست»: شاید نشود به راحتی گفت آن «چیز» چیست؛ اما به وضوح میتوانید در پودل آن را ببینید.
پشت این ظاهر شاهانه، سگی نشسته که حسابی مسخرهباز و آب زیر کاه است و عاشق بازی است: همیشه برای بازی پایه است. عاشق آدمهاست
و به هر دری میزند تا آنها را خوشحال کند. این را بگذارید کنار هوش افسانهای این سگ گوگولی، تا بدانید با چه سگ آموزشپذیری طرف هستید.
یک سگ پودل خوب، اگر مرتب آموزش ببیند و انرژی طبیعیاش را با تمرین و ورزش بسوزاند، اصولا خوشمشرب و آرام است.
بعضیها میگویند مدلهای اسباببازی و مینیاتوری کمی حساستر از نوع استاندارد هستند؛ هر چند خیلیها هم این عقیده را ندارند.
پودل حسابی حواسش به خانه و خانوادهاش جمع است و اگر غریبهای پا به خانه شما بگذارد، با پارس هشدارآمیز خود شما را خبر میکند.
این را هم بگوییم که گرچه او با خانوادهاش زود اخت میشود؛ اما شاید کمی زمان بیشتری لازم باشد تا با آدمهای جدیدتر آشنا شود.
ویژگی شاخص پودل، هوش اوست. گفته میشود او هوشی شبیه انسان دارد؛ یک جور تیزبینی که صاحبانش را مات و مبهوت میکند.
البته که زندگی کردن با سگهای باهوش راحت نیست. زود یاد میگیرند -هر چیز خوب یا بد را- و همه چیز هم یادشان میمانند -باز هم هر چیز خوب یا بد را.